شاعر : قاسم نعمتی نوع شعر : مدح و مرثیه وزن شعر : فاعلاتن مفاعلن فعلن قالب شعر : مربع ترکیب
ای رئوف همیشه خوب،سلام پـیـش تــومـیشــود دلــم آرام
شد زیارت همیـشه نـیـمهتـمام هرکه رویت نـدیـد،شد نـاکـام
کـاش قـلـب مرا تـکـان بـدهی
دیگر این‌بـار رخ نـشان بدهی
از هـمـه غـیـر تـو بُـریـدم من خویش را تاحـرم کـشـیدم من
گـرچـه رویِ تورا نـدیـدم من طـعـمآغـوشِ تـوچـشـیـدم من
آبــرورفـتــه را خــریـدی تـو
دست،رویِ سـرم کـشـیدی تو
این رئـوفی که می‌شـنـاسم من رَد نـکـرده زخـانـهاش دشمن
پـسـرِفـاطـمـه است پسحـتما بهقـسـم نیست احـتـیـاج اصلا
دردهـامــان دوا شــود ایـنـجـا
گِـرِهِ کــور وا شــود ایــنــجــا
تو گـنهـکـار را عوض کردی دلِ بـیــمـارراعـوض کـردی
هرگـرفـتـاررا عوض کردی آخـرِ کــاررا عــوض کـردی
راهـم از حـادثـه بـه تـوافـتـاد
عـوضم کن تو را بجـان جواد
شــاهِ گـنـبـد طــلا،امـام رضـا جـلـوه‌هـای خــدا،امــام رضـا
بـقـیـع و سـامـرا،امــام رضـا نـجـف و کـربـلا،امــام رضـا
صـاحـبِســرزمـیـنایــرانـی
تـوبـرای هـمـیـشه سـلـطـانـی
قـبله نـور حـضرت خـورشـید نـورِ حـیدر زصحـنِ تو تابـید
هرشب ازگـنـبـد توبیتـردید مـی‌شـود جـلـوه نـجـف را دید
در حــریــمِ تــو زائـرِ نـجــفـم
بـاسـلامـی مـســافــرِنـجــفــم
صحن‌هایت بهشت ایندنیاست چون حریم توجنتالزهراست
کُنجِ بابالجواد،عرشِخداست چون نسیمش نسیمِکـرببلاست
در حـرم هر غـروب،بی‌تـابـم
یـادِ صـحـن وسـرایِ اربــابـم
تا کـشـیدی عبا بهروی سرت نظـرانـداخـتی به دوروبرت
یک نفس پارهپاره شد جگرت جمع کردی زکوچه بال وپرت سرِ پا بـودی و زمین خوردی
نـاگـهــان نــامِمــادرتبُـردی
همه درهایِ حـجـره را بـستی روی پـهـلـوگـرفـتـهای دسـتی
یــادِ گــودالِ کــربـلاهــسـتـی کِـی گــرفــتــارعــدۀ مـسـتـی بین یک دسته گرگ،شیر افتاد
جایِ تنـگـی حـسـین گـیرافتاد
لبش از تشنگی تکان می‌خورد نیزهاورا به هرطرفمیبُرد گُل لب‌هاش از عطش پـژمُرد نـیــزهداری گــلــویِ او آزُرد
عده‌ای صبـرِخـواهرشبُردند
دورِ لب‌تـشـنه آب می‌خـوردند
تـا بـدن پـایــمـال مـرکـب شـد وقـت دیـدار، نـیـمـه شـب شـد
از حـسـیـنی کـه نـامـرتب شـد حـنجـری پـاره سهم زینب شد
چـه حـسـیـنـی مـرمـلٌبـدمــاء
چه حـسـیـنی مـقـطعالاعضاء